চ্যৱনক লগত লৈ অশ্বিনীকুমাৰদ্বয় উপস্থিত হ'লহি সৰোবৰৰ পাৰত। বিভিন্ন বনৌষধিৰে তেওঁলোকে চ্যৱনৰ উপচাৰ আৰম্ভ কৰিলে । দেৱ বৈদ্যৰ বিচিত্ৰ উপচাৰ । এজনে বনৌষধিৰে নিৰ্মিত মহৌষধ লেপন কৰিছে চ্যৱনৰ সৰ্ব শৰীৰত ; আনজনে বনৌষধি খুন্দি তাৰ ৰস পান কৰাইছে চ্যৱনক । কৈ গৈছে চ্যৱনক বনৌষধিৰ চমৎকাৰী গুণ আৰু তাক আয়ত্ব কৰি গৈছে চ্যৱনে । এবিধ বিশেষ বনৌষধিৰে নিৰ্মিত ৰস পান কৰিবলৈ আগবঢ়াই দিলে মহৰ্ষিক , " ঋষিবৰ, এই ঔষধ আপুনি পান কৰকচোন; ভগৱন্তইও আপোনাক যেন কৃপা কৰক ।" বিনাদ্বিধাই গভীৰ আস্থাৰে চ্যৱনে পান কৰিলে সেই ৰস ।
কিছু ক্ষণ পাছত চ্যৱনে উল্লাসেৰে চিঞৰি উঠিল, " প্ৰভু, প্ৰভু-- দেৱ, মই দৃষ্টিশক্তি ঘূৰাই পাইছো । ধন্যবাদ দেৱ, ধন্যবাদ প্ৰভু পুনৰ দেখা পাইছো মই আপোনাৰ সৃষ্টি ।" আনন্দাশ্ৰু নিৰ্গত হ'ল চ্যৱনৰ । সফলতাৰ , সন্তুষ্টিৰ হাঁহি বিয়পি পৰিল অশ্বিনীকুমাৰৰ মুখতো ।
উৎসাহিত হৈ এইবাৰ অশ্বিনীকুমাৰে মহৰ্ষিক ক'লে ----- " ঋষিবৰ, যৌৱন প্ৰদানৰ বাবে বনৌষধিৰে আপোনাৰ সৰ্বশৰীৰ লেপন কৰি আপোনাক লগত লৈ আমি প্ৰৱেশ কৰিম সৰোবৰৰ জলত । ভয় নকৰিব , ডুব মাৰি ৰ'ম কিছু সময় আমি জলৰাশিত ।"
" নতুন জীৱন পাবৰ বাবে মই সকলো কষ্ট সহিবলৈ সাজু আছো দেৱ ।" উৎসাহেৰে ক'লে চ্যৱনে । চ্যৱনৰ অনুমতি পোৱাত দুয়ো ভাতৃয়ে চ্যৱনৰ হাতত ধৰি ডুব মাৰিলে সৰোবৰত ।
আনফালে আশ্ৰমৰ কুটিৰত সুকন্যাই অস্থিৰতাৰে সময় কটাইছে ; লৈছে প্ৰভূৰ নাম । ঘনে ঘনে ওলাই আহিছে কুটিৰৰপৰা । অপেক্ষাৰত দৃষ্টি সৰোবৰৰ দিশে । হঠাত উজ্জ্বল হৈ উঠিল সুকন্যাৰ নয়ন । দেখিছে আঁতৰত তিনি মনুষ্যৰ মূৰ্তি আহি আছে আশ্ৰমৰ দিশে । ক্ৰমে হৈছে দৃশ্যমান ; চিনিলে সুকন্যাই --- অশ্বিনীকুমাৰ ! কিন্তু এয়া কি ? তিনিজন ! তিনিওৰে একে ৰূপ, একে কলেৱৰ !! বিবুধিত পৰিল সুকন্যা । ক'ত গ'ল তেওঁৰ বৃদ্ধ স্বামী ? সুকন্যাৰ অসহায়তাত আমোদ পালে তিনিও জনে । তাৰে এজন আগুৱাই আহিল সুকন্যাৰ সন্মুখলৈ আৰু ক'লে, " দেৱী, চিনাক্ত কৰা আমাৰ মাজৰ পৰা তোমাৰ স্বামীক ।"
জানিলে সুকন্যাই স্বামীয়ে পৰীক্ষা ল'ব বিচাৰিছে তাইৰ । পতিব্ৰতা নাৰীৰ পৰীক্ষা !! সিদ্ধান্ত ল'লে সুকন্যাই , দিব পৰীক্ষা আৰু উত্তীৰ্ণ হৈও স্বামীক দেখুৱাব । তিনিজন কিয় সহস্ৰজনৰ মাজতো চিনি উলিয়াব নিজ স্বামীক । আগবাঢ়ি গ'ল তাই তিনিওৰে সন্মুখলৈ । তীক্ষ্ণ ভাৱে নিৰীক্ষণ কৰিছে প্ৰতি জনকে । সঁচাই অতি জটিল চিনাক্ত কৰাটো কোনজন চ্যৱন ! তথাপি দৃঢ়তাৰে তিনিওকে নিৰীক্ষণ কৰি মধ্য স্থানত থকাজনৰ চৰণত সুকন্যাই প্ৰণাম যাঁচিবলৈ , " পত্নীৰ সেৱা গ্ৰহণ কৰক স্বামী ।"
সকলো আচৰিত হ'ল ; চ্যৱনো । কাৰণ ইমান সাদৃশ্যতাৰ মাজতো সহজে সুকন্যাই চিনি উলিয়ালে তেওঁক , নিজৰ পতিদেৱক । " ধন্য ধন্য দেৱী, প্ৰমাণ কৰিলে আপুনি পতিব্ৰতা নাৰীৰ বাবে নহয় একোৱেই অসম্ভৱ ।" ---- কৈ উঠিল অশ্বিনীকুমাৰে ।
পত্নীক আশীৰ্বাদ দি পুনৰ কৃতজ্ঞতা যাঁচিলে চ্যৱনে অশ্বিনীকুমাৰক, " পুনশ্চ ধন্যবাদ যাচিলোঁ আপোনাসৱক । কওক দেৱ , কি দি সুজিম মই আপোনাসৱৰ এই ঋণ ? "
এই ক্ষণলৈকে অধীৰ অপেক্ষা আছিল অশ্বিনীকুমাৰদ্বয়ৰ। সুযোগ পোৱাত দুয়ো ভাতৃয়ে মহৰ্ষিক প্ৰণিপাত জনাই মনৰ অভিলাষ ব্যক্ত কৰিলে , " ঋষিবৰ, সূৰ্যদেৱৰ তনয় হৈও নাপালো আজিলৈকে আমি আমাৰ প্ৰাপ্য । যজ্ঞৰ ভাগ, দেৱত্ব প্ৰাপ্তি নহ'ল আমাৰ ভাগ্যত । দেৱগণেও কৰে আমাক তাচ্ছিল্য । গতিকে ঋষিবৰ মাগিছো ভিক্ষা সহায় কৰক আপুনি আমাক আমাৰ অধিকাৰ প্ৰাপ্তিত ।"
মনোযোগেৰে শুনিলে চ্যৱনে দেৱদ্বয়ৰ বেথা । গভীৰ ভাবে চিন্তা কৰি মহৰ্ষিয়ে অঙ্গীকাৰ কৰিলে , " হে দেৱ , কথা দিছো আপোনাসৱক যেতিয়াই সুযোগ পাম যজ্ঞৰ ভাগ মই আপোনাসৱলৈও আগবঢ়াম । তেনেদৰেই লভিব আপোনাসৱে নিজ অধিকাৰ ।"
মহৰ্ষিৰ বচনত আশাৰ বন্তি মনত জ্বলাই অশ্বিনীকুমাৰদ্বয়ে বিদায় মাগিলে । যথাযোগ্য সন্মানেৰে দেৱদ্বয়ক বিদায় দিয়াৰ পাছত চ্যৱন সুকন্যাৰ ওচৰ চাপিল ; হৃদয়ত উঠিছে প্ৰেমৰ জোৱাৰ আৰু নয়নত ঘটিছে তাৰ বহিঃ প্ৰকাশ । নৱ যৌৱনেৰে উদ্ভাসিত স্বামীৰ এনে ৰূপ দেখি লজ্জাবোধে আবৰি ধৰিলে সুকন্যাক । লাজত তলমুৰ কৰি ৰ'ল সুকন্যাই । বাহুত স্পৰ্শ কৰি সুকন্যাৰ মৰমেৰে সুধিলে চ্যৱনে, " প্ৰিয়ে , কেনেদৰে চিনিলা তুমি মোক ?" যৌৱনপুষ্ট স্বামীৰ স্পৰ্শত শিহৰণ জাগি উঠিল সুকন্যাৰ দেহত । ৰক্তাভ হৈ পৰিল সুকন্যাৰ বদন । কণ্ঠ যেন যাব ৰুদ্ধ হৈ ! কোনোমতে কণ্ঠৰ পৰা ওলাল স্বৰ, " স্বামী, নয়নে নকয় কেতিয়াও মিথ্যা । আপোনাৰ নয়নত প্ৰকাশিত হৈ আছিল মোৰ প্ৰতি নিভাঁজ প্ৰেম । তাতেই চিনাক্ত কৰিলো মই আপোনাক ।" সুকন্যাৰ উত্তৰে চ্যৱনক আৱেগিক কৰি তুলিলে । অ' প্ৰিয়ে--বুলি মৰমেৰে সাৱটি ধৰিলে পত্নীক । ধৈৰ্যৰ বান্ধ চিঙিল সুকন্যাৰো । পৰম আকুলতাৰে সুকন্যাইও সাৱটি ধৰিলে স্বামীক ।
' সুকন্যা ' ----এক তীব্ৰ আটাহত চক্ খাই উঠিল সুকন্যাই । চ্যৱনো হ'ল আচৰিত । দুয়োৰে বাহু বন্ধন হ'ল শিথিল । দৃষ্টি দিলে দুয়ো শব্দৰ উৎসলৈ ।
ই কি ! এয়াচোন শয্যাতি ৰাজন ; সুকন্যাৰ পিতৃ !! ক্ৰোধত অগ্নিশৰ্মা হৈছে ৰাজন , যেন ক্ৰোধাগ্নিত ভস্ম কৰি দিব আজি সুকন্যাক ।
বৰ অস্বস্তিত পৰিল সুকন্যা । ছেঃ কি ৰূপত যে দেখিলেহি পিতৃয়ে ! তথাপি ' পিতা ' বুলি জনালে সম্ভাষণ ।
" পিতা বুলি মোক সম্বোধন নকৰিবি কুলাঙ্গিনী । ভবা নাছিলো মই তোক এনে দুশ্চৰিতা বুলি ।"
' কি কৈছে, কিয় কৈছে পিতৃয়ে ইমান নিষ্ঠুৰ ভাৱে ' -- একো বুজিব পৰা নাই সুকন্যাই । " পিতা, আপুনি মোক ভুল বুজিছে ।"
" নিজ দৃষ্টিৰে দেখিলো । ব্যভিচাৰিণী তই ! বৃদ্ধ স্বামী চ্যৱনক এৰি দুষ্কৰ্ম কৰিছহি এই যুৱকৰ লগত ।"
পত্নীৰ মৰ্য্যাদা ৰক্ষা আৰু শয্যাতিৰ ধাৰণা যে ভুল তাক প্ৰমাণিত কৰিবলৈ আগবাঢ়ি গ'ল চ্যৱন । বিনয়েৰে ক'লে, " ৰাজন, সুকন্যাই কোনো পাপ কৰা নাই ; পৰ পুৰুষৰ লগত প্ৰেমালাপ কৰা নাই । কৰিছে নিজ স্বামী চ্যৱনৰ লগতে । ময়ে আপোনাৰ জোঁৱাই চ্যৱন ।"
মানি নলয় শয্যাতিয়ে চ্যৱনৰ কথা । কিয়নো মানিব ? এজন অন্ধ বৃদ্ধ জানো ইমান ৰূপহ যুৱকত পৰিণত হ'ব পাৰে ? যিমানে চ্যৱন-সুকন্যাই বুজাব বিচাৰিছে সিমানে ক্ৰোধ বাঢ়িছে শয্যাতিৰ । কিবা যেন পুনৰ ঘটিব অঘটন । তেনেতে আকাশমণ্ডলৰ পৰা ভাঁহি আহিল হৰি নামৰ ধ্বনি । ক্ৰমে ওচৰ চাপি আহিছে ধ্বনি---
' হৰি নামে হৰি নামে হৰি নামে সাৰ
হৰি নামে কৰি আছে জগত উদ্ধাৰ '
স্পষ্টকৈ দেখা পালে সকলোৱে, হাতে বীণা আৰু মুখত হৰি নাম লৈ আশ্ৰমত প্ৰৱেশ কৰিছে দেৱৰ্ষিয়ে । সকলোৱে যথাযোগ্য সন্মানেৰে আদৰি নিলে দেৱৰ্ষিক । উচিত স্থানত উচিত ক্ষণত উপস্থিত হয় দেৱৰ্ষি । আজিও পৰিস্থিতিৰ গুৰুত্ব বুজি আশ্ৰমত উপস্থিত হৈছেহি । আদৰ আতিথ্য গ্ৰহণ কৰি দেৱৰ্ষিয়ে চালে শয্যাতিলৈ । নাই, শয্যাতিৰ ক্ৰোধ এতিয়াও শাম কটা নাই । শয্যাতিক উদ্দেশ্যি দেৱৰ্ষিয়ে ক'লে," ৰাজন, আপোনাৰ কন্যা পৰম পতিব্ৰতা । এনেহেন নাৰীক সন্দেহ কৰাটোও মহাপাপ । মহৰ্ষি চ্যৱনৰ কথাও সত্য । দেৱবৈদ্য অশ্বিনীকুমাৰৰ কৃপাত চ্যৱনৰ দূৰ হ'ল অন্ধত্ব আৰু লভিলে যৌৱন । গতিকে অনৰ্থক ক্ৰোধ আৰু সন্দেহ আপুনি নকৰিব ।"
দেৱৰ্ষিৰ কথাত বিশ্বাস জন্মিল শয্যাতিৰ । নিজকে অপৰাধী যেন লাগিল শয্যাতিৰ । কিমান যে কটু ব্যৱহাৰ কৰিলে জী-জোঁৱাইক ! অৱশ্যে ক্ষমা খুজিবলৈ সংকোচ নকৰে ৰাজনে । সেয়ে বিনয়েৰে চ্যৱনৰ ওচৰত ক্ষমা বিচাৰিলে শয্যাতিয়ে আৰু চেনেহৰ জী সুকন্যাক ? কন্যাক সাৱটি ধৰি শয্যাতিয়ে ক্ৰন্দন কৰিব ধৰিলে ' অ'হ আই , মোক ক্ষমা কৰি দিবা তুমি । সন্দেহৰ আবৰ্ত্তত ককৰ্থনা কৰিলো তোমাক ।"
পিতৃৰ কান্দোন জানো কন্যাই সহিব পাৰে । পিতৃক সাৱটি সুকন্যাইও কান্দিব ধৰিলে । পিতৃ-কন্যাৰ আৱেগিক দৃশ্যই নয়ন সিক্ত কৰি তুলিলে দেৱৰ্ষিকো । স্বতঃস্ফুৰ্ত ভাৱে ওলাই আহিল বাণী দেৱৰ্ষিৰ মুখেৰে " পুত্ৰ পুত্ৰ বুলি খোৱা হাবাথুৰি, চোৱা জগতবাসী কন্যাই বঢ়াইছে গৌৰৱ পিতৃৰ । ধন্য ধন্য সুকন্যা , তুমি পিতাৰ গৌৰৱ, তুমি স্বামীৰ গৌৰৱ ।" অৱশেষত দেৱৰ্ষিৰ বুজনিত দুয়ো শান্ত হ'ল । সংযত কৰি ল'লে শয্যাতিয়ে নিজকে আৰু ক'লে আগমণৰ উদ্দেশ্য--" ঋষিবৰ, জগতৰ কল্যাণৰ হেতু আমি এক যজ্ঞৰ আয়োজন কৰিছো । আজিৰপৰা এপষেক পাছত হ'ব যজ্ঞানুষ্ঠান। পাৰিষদ গণৰ পৰামৰ্শত যজ্ঞৰ প্ৰধান পুৰোহিতৰ দ্বায়িত্বভাৰ আপোনাকেই অৰ্পণ কৰিব বিচাৰো । আশা কৰিছো আপুনি আমাক নিৰাশ নকৰিব ।"
চ্যৱন আচৰিত হ'ল । অশ্বিনীকুমাৰক দিয়া প্ৰতিশ্ৰুতি পালনৰ ইমান সহজ আৰু সোনকালে যে সুযোগ আহিব তাৰ কল্পনা কৰা নাছিল তেওঁ । গ্ৰহণ নকৰাৰ প্ৰশ্নই নুঠে । সাদৰেৰে গ্ৰহণ কৰিলে ৰাজনৰ প্ৰস্তাৱ । সুযোগ আৰু সুবিধা পাই শয্যাতিয়ে দেৱৰ্ষিকো নিমন্ত্ৰণ দিলে ।
নিমন্ত্ৰণ গ্ৰহণ কৰি দেৱৰ্ষিয়ে সকলোৰে পৰা বিদায় মাগিলে । কিছু সময় আশ্ৰমত থাকি শয্যাতিও উলটি গ'ল ৰাজ্যলৈ । অতদিনৰ মূৰত পিতৃ গৃহলৈ যোৱাৰ সুযোগ অহাত সুকন্যাও আনন্দিত হ'ল ।
0 Comments